ای صبا، از من آشفته فلان را میپرس

می نشان جان و دل و آن دل و جان را میپرس

در جهان هم نفسی جز تو ندارد جانم

هر نفس میرو و آن جان جهان را میپرس

زلف او را ز رخ او به کناری می کش

غافلش می کن و آن چشم و دهان را میپرس

در چمن می شو و بر یاد گلش می مینوش

وز چمن می رو و آن سرو روان را میپرس

گر چه او را سر مویی خبر از حالم نیست

هر دم آن بی خبر موی میان را میپرس

گر چه من پیر شدم در هوس دیدن او

تو گذر می کن و آن بخت جوان را میپرس

اوحدی عاشق آن عارض و زلفست، تو نیز

از سر لطف همین را و همان را میپرس